Dali's surrealist documentary (1976)
Directors:Salvador Dalí
José Montes-Baquer
Homage to Impressions d'Afrique (1909), a free-associative poem written by Raymond Roussel (1877-1933), even though he never visited Africa.
The film is dedicated to this french author, forefather of the Surrealists, who developped a formal constraint system to generate inspiration from dislocative puns.Dali does the very same thing with this chimerical pseudocumentary leading us to the mysterious realm of High Mongolia where a gigantic, soft, white mushroom grows, many times more hallucinogenic than LSD!
From his studio-museum in Cadacès (Spain), he proceeds to report with fake newspaper clips and newsreel on the alleged scientific expedition sent out by himself to retrieve this precious treasure.
Childhood memories (like the picture above) are the opportunity to explain throughoutly the source of his inspiration.
The film is dedicated to this french author, forefather of the Surrealists, who developped a formal constraint system to generate inspiration from dislocative puns.Dali does the very same thing with this chimerical pseudocumentary leading us to the mysterious realm of High Mongolia where a gigantic, soft, white mushroom grows, many times more hallucinogenic than LSD!
From his studio-museum in Cadacès (Spain), he proceeds to report with fake newspaper clips and newsreel on the alleged scientific expedition sent out by himself to retrieve this precious treasure.
Childhood memories (like the picture above) are the opportunity to explain throughoutly the source of his inspiration.
This bucolic landscape is in fact a close up of Hitler's portrait (his 
nose and moustache) turned to the side!
Wholly daliesque, this film experiment pieces together astonishing combinations on superimposed images, fading in and out, switching scale with odd perspectives.
Dali invents a filmmaking process and applies his very language to cinematic purposes, bending the rules to serve his desperate need for originality.
Travelling through a microscopic close up of paintings or the rough surface of a pen, his voiceover commentary gives sense to the landscapes taking form under his eyes.
We get the chance to see some of his art, and watch the artist being his egotico-paranoid self (in French). A delirious experience, beautifully crafted. The backdoor to Salvador Dali's twisted mind.
This brought back fond memories of spending time staring at abstract motifs on tacky wallpapers, marble tiles or on geometrical rugs, discovering unmistakable faces and curious monsters or animals, that would later stand out everytime I'd lay my eyes in this area.
The mind always tries to rationalize in an anthropomorphical way an image devoid of meaning, lacking recognizable features. The same game as discriminating shapes in the cumulonimbus.
And suddenly we blink for a second and it's all gone, impossible to spot it again like it was before, even though we know it's right there before our eyes.
I used to trace them over, as it was a rich generator of original shapes, but it never looks as real when the hand "improves" by filling the blanks on paper, adding a missing eye, or connecting dots.
The creature emerging from a stain appears genuine and evident in its alien context only.
Dali operates the same doctoring by overlapping his drawings on the footage to hint us how to read his vision. Then he takes it away and let our imagination build the rest, like a collective visual palimpseste.
nose and moustache) turned to the side!Wholly daliesque, this film experiment pieces together astonishing combinations on superimposed images, fading in and out, switching scale with odd perspectives.
Dali invents a filmmaking process and applies his very language to cinematic purposes, bending the rules to serve his desperate need for originality.
Travelling through a microscopic close up of paintings or the rough surface of a pen, his voiceover commentary gives sense to the landscapes taking form under his eyes.
We get the chance to see some of his art, and watch the artist being his egotico-paranoid self (in French). A delirious experience, beautifully crafted. The backdoor to Salvador Dali's twisted mind.
This brought back fond memories of spending time staring at abstract motifs on tacky wallpapers, marble tiles or on geometrical rugs, discovering unmistakable faces and curious monsters or animals, that would later stand out everytime I'd lay my eyes in this area.
The mind always tries to rationalize in an anthropomorphical way an image devoid of meaning, lacking recognizable features. The same game as discriminating shapes in the cumulonimbus.
And suddenly we blink for a second and it's all gone, impossible to spot it again like it was before, even though we know it's right there before our eyes.
I used to trace them over, as it was a rich generator of original shapes, but it never looks as real when the hand "improves" by filling the blanks on paper, adding a missing eye, or connecting dots.
The creature emerging from a stain appears genuine and evident in its alien context only.
Dali operates the same doctoring by overlapping his drawings on the footage to hint us how to read his vision. Then he takes it away and let our imagination build the rest, like a collective visual palimpseste.
Η ταινία αυτή είναι τιμητική εκδήλωση για το Impressions d'Afrique (1909), ένα ελεύθερο-συνειρμικό ποίημα του Raymond Roussel (1877-1933), παρόλο που ο ποιητής ποτέ δεν επισκέφθηκε την Αφρική.
Η ταινία είναι αφιερωμένη σε αυτόν το Γάλλο συγγραφέα, πρόγονο των σουρεαλιστών.
Ο Νταλί κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με αυτό το χιμαιρικό ψευδο-ντοκυμαντέρ οδηγώντας μας στη μυστηριώδη σφαίρα της υψηλής Μογγολίας όπου ένα γιγαντιαίο, μαλακό, άσπρο μανιτάρι αναπτύσσεται, πολύ πιο ισχυρό παραισθησιογόνο από ό, τι το LSD!
Από το στούντιο - μουσείο του στο Cadacès της Ισπανίας, εκθέτει με ψεύτικους συνδετήρες και εφημερίδα , επίκαιρα,σχετικά με την υποτιθέμενη επιστημονική αποστολή που στέλνει ο ίδιος τον εαυτό του, για να αποκτήσει αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό.
Είναι οι μνήμες της παιδικής ηλικίας του, και είναι η ευκαιρία να εξηγήσει πως εκείνες είναι ολοκληρωτικά, η πηγή της έμπνευσής του.
Είναι οι μνήμες της παιδικής ηλικίας του, και είναι η ευκαιρία να εξηγήσει πως εκείνες είναι ολοκληρωτικά, η πηγή της έμπνευσής του.
Αυτό βουκολικό τοπίο (δεύτερη φωτο) είναι στην πραγματικότητα ένα μικρό σημείο επάνω στο πορτρέτο του Χίτλερ (τη μύτη και το μουστάκι του), που στράφηκε προς το πλάι!
Εντελώς νταλίστικα (daliesque - as in Salvador Dali ), πειραματίζεται συναρμολογώντας κομμάτια ταινίας με εκπληκτικούς συνδυασμούς στις εικόνες, που σβήνουν προς τα μέσα η προς τα έξω , μεταστρέφοντας μόνο την κλίμακα με παράξενες προοπτικές.
O Νταλί εφευρίσκει μια κινηματογραφική διαδικασία και εφαρμόζει την ίδια τη γλώσσα του στους κινηματογραφικούς σκοπούς, κάμπτοντας τους κανόνες για να εξυπηρετηθεί η απεγνωσμένη ανάγκη του για την πρωτοτυπία.
Ταξιδεύοντας μέσα από μικροσκοπικά στενά ,περνώντας από τον ένα πίνακα στον άλλο ή στην τραχιά επιφάνεια μιας πέννας, με την αφήγηση του και τα σχόλια του, δίνει νόημα στα τοπία που μορφοποιούνται μπρος στα μάτια μας.
Έχουμε την ευκαιρία να δούμε μερικά έργα της τέχνης του, και να παρακολουθήσουμε τις εγωτικο-παρανοικές στιγμές του καλλιτέχνη .Μια ξέφρενη εμπειρία, υπέροχα δημιουργημένη. Η κερκόπορτα στο ιδιοφυές μυαλό του Salvador Dali.
Αυτό του επανέφερε τις τρυφερές μνήμες ,όπως τότε που περνούσε την ώρα του παρατηρώντας επίμονα τα αφηρημένα μοτίβα στις ταπετσαρίες, ή τα μαρμάρινα πλακάκια ή τα χαλιά με την γεωμετρική όψη, ανακαλύπτοντας ,ολοφάνερα για εκείνον,πρόσωπα και περίεργα τέρατα ή ζώα, που αργότερα θα τα ξεχώριζε πάντα όταν θα κοίταζε το ίδιο σημείο.
Το μυαλό προσπαθεί πάντα να οργανώσει ορθολογικά με έναν ανθρωπόμορφο τρόπο μια εικόνα που στερείται νοήματος, ή της λείπουν αναγνωρίσιμα στοιχεία.
Είναι το ίδιο παιχνίδι όπως όταν προσπαθείς να διακρίνεις σχήματα στα σύννεφα ( cumulonimbus ). Και ξαφνικά ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου για ένα δευτερόλεπτο και όλα εξαφανίζονται, και είναι αδύνατο να βρεις το ίδιο σημείο και πάλι εκεί που ήταν πριν, παρόλο που γνωρίζεις ότι είναι εκεί μπροστά στα μάτια σου.
Θα χρησιμοποιήσει τον δικό του τρόπο για να επισημάνει τα σχήματα,( δεδομένου ότι εκείνα τα σημεία ,ήταν μια πλούσια γεννήτρια των αρχικών μορφών, αν και ποτέ δεν φαίνονται όπως πραγματικά είναι ) και τότε εκείνος ,τα "βελτιώνει" με το δικό του χέρι, συμπληρώνοντας τα κενά στα χαρτιά, προσθέτοντας μάτια που λείπουν, ή συνδέει τα σημεία μεταξύ τους.
Η δημιουργία που προκύπτει από έναν "λεκέ" (μια κηλίδα) πάνω στο έργο ,εμφανίζεται αυθεντική και ολοφάνερη πια, όταν βρίσκεται μόνη της σε διαφορετικό πλαίσιο.
Ο Νταλί λειτουργεί το ίδιο και με την επικάλυψη σχεδίων του που τα χρησιμοποιεί σαν υλικό για να μας υπόδειξει πώς να διαβάσουμε το όραμά του. Στη συνέχεια τα παίρνει μακριά και αφήνει τη φαντασία μας να αξιοποιήσει τα υπόλοιπα, σαν μια συλλογική παλίμψηστη οπτική .(μετάφραση Liza G.A.)
Ταξιδεύοντας μέσα από μικροσκοπικά στενά ,περνώντας από τον ένα πίνακα στον άλλο ή στην τραχιά επιφάνεια μιας πέννας, με την αφήγηση του και τα σχόλια του, δίνει νόημα στα τοπία που μορφοποιούνται μπρος στα μάτια μας.
Έχουμε την ευκαιρία να δούμε μερικά έργα της τέχνης του, και να παρακολουθήσουμε τις εγωτικο-παρανοικές στιγμές του καλλιτέχνη .Μια ξέφρενη εμπειρία, υπέροχα δημιουργημένη. Η κερκόπορτα στο ιδιοφυές μυαλό του Salvador Dali.
Αυτό του επανέφερε τις τρυφερές μνήμες ,όπως τότε που περνούσε την ώρα του παρατηρώντας επίμονα τα αφηρημένα μοτίβα στις ταπετσαρίες, ή τα μαρμάρινα πλακάκια ή τα χαλιά με την γεωμετρική όψη, ανακαλύπτοντας ,ολοφάνερα για εκείνον,πρόσωπα και περίεργα τέρατα ή ζώα, που αργότερα θα τα ξεχώριζε πάντα όταν θα κοίταζε το ίδιο σημείο.
Το μυαλό προσπαθεί πάντα να οργανώσει ορθολογικά με έναν ανθρωπόμορφο τρόπο μια εικόνα που στερείται νοήματος, ή της λείπουν αναγνωρίσιμα στοιχεία.
Είναι το ίδιο παιχνίδι όπως όταν προσπαθείς να διακρίνεις σχήματα στα σύννεφα ( cumulonimbus ). Και ξαφνικά ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου για ένα δευτερόλεπτο και όλα εξαφανίζονται, και είναι αδύνατο να βρεις το ίδιο σημείο και πάλι εκεί που ήταν πριν, παρόλο που γνωρίζεις ότι είναι εκεί μπροστά στα μάτια σου.
Θα χρησιμοποιήσει τον δικό του τρόπο για να επισημάνει τα σχήματα,( δεδομένου ότι εκείνα τα σημεία ,ήταν μια πλούσια γεννήτρια των αρχικών μορφών, αν και ποτέ δεν φαίνονται όπως πραγματικά είναι ) και τότε εκείνος ,τα "βελτιώνει" με το δικό του χέρι, συμπληρώνοντας τα κενά στα χαρτιά, προσθέτοντας μάτια που λείπουν, ή συνδέει τα σημεία μεταξύ τους.
Η δημιουργία που προκύπτει από έναν "λεκέ" (μια κηλίδα) πάνω στο έργο ,εμφανίζεται αυθεντική και ολοφάνερη πια, όταν βρίσκεται μόνη της σε διαφορετικό πλαίσιο.
Ο Νταλί λειτουργεί το ίδιο και με την επικάλυψη σχεδίων του που τα χρησιμοποιεί σαν υλικό για να μας υπόδειξει πώς να διαβάσουμε το όραμά του. Στη συνέχεια τα παίρνει μακριά και αφήνει τη φαντασία μας να αξιοποιήσει τα υπόλοιπα, σαν μια συλλογική παλίμψηστη οπτική .(μετάφραση Liza G.A.)
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου